Po ponad stu akcjach przywoławczych w ciągu roku Ford wprowadził program Owner Retention Certificate. Skierowany do klientów, którzy wielokrotnie zderzyli się z usterkami i stracili zaufanie do marki, działa po cichu: nie jest publicznie reklamowany, a dostęp do niego zależy od decyzji dealera. Taki dyskretny start można odczytać jako pragmatyczną próbę odbudowania relacji, zanim kupujący odejdą. Dyskrecja wydaje się tu celowa — w sytuacji napiętej wokół jakości spokojny gest bywa skuteczniejszy niż głośna kampania.

Oferta przewiduje rabat równy 10% sugerowanej ceny detalicznej pojazdu, który należy do klienta. Kredyt jest ograniczony do 6 000 dolarów przy zakupie nowego Forda i do 10 000 dolarów w przypadku modeli Lincolna. Niektóre auta, w tym F-150 Raptor, są wyłączone z programu. Taka konstrukcja jasno pokazuje, że wokół najbardziej rozpoznawalnych wersji wyznaczono twarde granice — firma wyraźnie pilnuje tu priorytetów.

Aby się kwalifikować, samochód musi mieć mniej niż 36 miesięcy i przebieg do 36 000 mil (57 960 km). Program nie dotyczy aut podlegających przepisom lemon law ani klientów w Kalifornii. Wyśrubowane kryteria sprawiają, że to narzędzie trafia głównie do przypadków z powtarzającymi się usterkami, a nie pełni roli powszechnej zachęty. W praktyce oznacza to też, że skorzystają z niego ci, którzy wiedzą, o co zapytać u dealera.

Przedstawiciele firmy wskazywali, że celem jest zatrzymanie nabywców, którzy przez powracające defekty mogliby porzucić markę. Dodawali również, że inicjatywa uzupełnia szersze działania Forda na rzecz jakości, obejmujące nowe procesy i narzędzia monitorowania. W efekcie program działa jak dźwignia retencyjna obok prac nad poprawą jakości: łagodzi bieżące bolączki, podczas gdy dłuższe zmiany dopiero się zakorzeniają. To próba pogodzenia doraźnej ulgi z żmudną przebudową procedur.