General Motors’un modern V8 hikâyesi, basit görünen bir engele takıldı: motor yağı. Yüz binlerce aracı kapsayan arıza ve geri çağırmaların zemininde, temel neden bazı bileşenlerin yeterince yağlanmaması olarak gösteriliyor. Çok düşük viskoziteli yağlar yüksek ısı ve yük altında film dayanımını yitirdiğinde, metal metale değiyor. Sonuç tahmin edilebilir: aşınma hızlanıyor, en kötü ihtimalde ağır motor hasarı ortaya çıkıyor.

Çözümün gösterişli değil, pratik olması dikkat çekici. GM, servis bültenlerinde bazı sorunlu motorlarda daha yüksek viskoziteli yağa geçilmesini çoktan önerdi ve tekrarlayan şikâyetlerde hissedilir bir düşüş görüldü. Şimdi ise sektör raporlarına göre mühendisler, satışlar başladıktan sonra sonuçları toparlamak zorunda kalmamak için, yeni nesil V8’lerde en baştan daha kalın yağ öngörebilir. Öne çıkan, büyük bir sıçrama değil, sağduyu.

Anketler, yeni V8’lerde daha yüksek viskoziteyi tercih edenlerin çoğunlukta olduğunu ortaya koyunca tartışma keskinleşti; sahipler, mikroskobik yakıt tasarrufu kazanımlarındansa ömür ve öngörülebilirliğe öncelik veriyor. Bu, esasen son yıllara bir tepki: gereklilikleri karşılamak ve resmî verimlilik puanlarından ondalıklar devşirmek için ultra ince yağlar seçildi; faturası ise sonunda sürücülere çıktı. Günlük kullanımda bu takas hep tek taraflı hissettirdi.

Masada bir diğer etken de yakıt ekonomisi kısıtlarının gevşeyebilecek olması. Her bir ondalığın peşine düşme baskısı azalırsa, üreticiler test döngüsü rakamlarında iyi görünen yerine motoru gerçekten koruyan yağı daha rahat seçebilir. Bu değişim, çığır açmaktan çok, gecikmiş bir dengeyi andırıyor.